2011-06-29
ដោយ ហាស់ សាន
បញ្ហាមួយចំនួនកើតក្នុងសង្គមជាតិនៅកម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន មិនត្រឹមតែរាយការណ៍ដោយក្រសួងការបរទេសសហរដ្ឋអាមេរិក និងអង្គការការពារសិទ្ធិមនុស្សជាតិ និងអន្តរជាតិប៉ុណ្ណោះទេ។កាសែតអាមេរិកាំង The New York Times កាលពីថ្ងៃអាទិត្យ ទី២៦ ខែមិថុនា ផ្សាយសម្រង់អត្ថបទវិភាគលើសៀវភៅមួយសរសេរដោយអ្នកនិពន្ធឈ្មោះ ចូល ប្រ៊ីងខ៍លី (Joel Brinkley) ដាក់ចំណងជើងថា «ក្រោយឆ្នាំសូន្យ» បានពណ៌នាថា សហគមន៍អន្តរជាតិជាម្ចាស់ជំនួយ ជាពិសេសស.រ.អា ជាញឹកញាប់ច្រើនតែអនុគ្រោះជួយបន្ធូរបន្ថយដល់បិសាចនៅក្រៅប្រទេស ហើយបន្ទាប់មកស្នើឲ្យមានការកែប្រែគោលនយោបាយ ដើម្បីបញ្ចៀសរឿងខូចមុខមាត់។
ចូល វ៉ៃថ៍នី (Joel Whitney) និពន្ធនាយកទស្សនាវដ្ដីផ្នែកវិចិត្រសិល្បៈ និងនយោបាយ ឈ្មោះ ហ្គឺនីកា (Guernica) បានធ្វើអត្ថាធិប្បាយលើសៀវភៅរបស់លោក ចូល ប្រ៊ីងខ៍លី ដែលនិយាយថា ហេតុអ្វីបានជាប្រទេសផ្ដល់ជំនួយមិនផ្អាកជំនួយសិន?
គាត់បានរំឭកពាក្យពេចន៍របស់សេដ្ឋវិទូម្នាក់ គឺលោក ដាំប៊ីសា ម៉ូយ៉ូ (Dambisa Moyo) ដែលនិយាយថា អំពើពុករលួយគឺជាការផ្ញើជីវិតរស់ដោយពឹងគ្នាទៅវិញទៅមក ព្រោះថា បើគេកាត់ជំនួយដល់រាជរដ្ឋាភិបាល ក្រុមអង្គការម្ចាស់ជំនួយក៏អស់ការងារធ្វើដែរ។
បញ្ហាកើតមានរាល់ថ្ងៃ ដូចជារឿងពុករលួយ រឿងអ្នកមានជំងឺអាចស្លាប់ក្នុងពេលរង់ចាំការព្យាបាលបើគ្មានលុយ សូកគ្រូពេទ្យ ប៉ុន្តែម្ចាស់ជំនួយនៅតែបន្តជួយដូចការសន្យាជួយជិត ២ពាន់លានដុល្លារក្នុងឆ្នាំ២០១០ ដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌមុនសភាអនុម័តច្បាប់ប្រឆាំងអំពើពុករលួយ។ ច្បាប់ដែលចេញពីសភានោះទៀតសោត ក៏ពោរពេញដោយភាពគ្មានន័យអ្វីដែរ។
អ្នកនិពន្ធអាមេរិកាំងរូបនោះបានហៅលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ថា ជាអ្នកបង្កឲ្យមានបរិយាកាសលួចជាតិសម្រាប់បក្សពួកគ្មានធម៌មេត្តា ហាក់បីដូចពេជ្ឈឃាដ (murderous kleptocrat) ហើយថា ខ្មែរពី ៤៧% ទៅ ៦០% មានជំងឺភាំងៗ ធ្មឹងៗ សម្រាន្តមិនលក់ពេញលេញ ដែលបណ្ដាលឲ្យអ្នកជំងឺប្រភេទនេះ ជួនកាលស្ពឹកស្រពន់ ជួនកាលឆាប់ច្រឡោតឆេវឆាវដាក់គេ៕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น